|
| |
Het onbemande luchtvaartuig CL-89
|
|
In 1961 begon Canadair LTD, nu onderdeel van de Canadese artillerie, met de ontwikkeling van een Unmanned Aerial Vehicle voor het slagveld, de UAV, dat uiteindelijk CL-89 of AN/USD-501 genoemd zou worden. Het moest een krachtig UAV zijn, gemakkelijk bruikbaar onder omstandigheden die op het slagveld heersen en goed gevechtsbestendig. Ook zou het zowel overdag als ‘s nachts op een goede manier informatie moeten kunnen leveren onder alle weersomstandigheden. Aanvankelijk werd het project gefinancierd door de Canadese en de Britse regering, maar in 1965 sloot Duitsland zich daarbij aan. In 1964 werd begonnen met het uitvoeren van testvluchten met gebruikmaking van de oefenterreinen van het Amerikaanse leger in Yuma, Arizona. De productie van de CL-89 begon pas in het begin van de jaren ’70, toen er enige honderden bestellingen werden geplaatst. De CL-89 zag er meer uit als een projectiel dan als een onbemand luchtvaartuig, met een torpedo-achtige romp, rechthoekige, kruisvormige vleugels, en kleine, driehoekige, kruisvormige controle-vinnen op de neus. Het was uitgerust met een Williams Research WR2-6 turbojet-motor met een druk van 65 kilo die gevoed werd via twee inlaten aan weerszijden van de romp tussen de vleugels.
De CL-89 werd gelanceerd op een rail vanaf een vrachtwagen, waarbij een RATO-raket, die aan de staart van het luchtvaartuig was vastgemaakt, als hulp-krachtbron diende. De raket leverde gedurende 2.5 seconde 2065 kilo druk. De CL-89 ging dan verder op zijn vooraf geprogrammeerde route, voerde observaties uit en keerde vervolgens terug naar de landingsplaats, daarbij aanvliegend op een baken. Als het eenmaal bij de landingsplaats was aangekomen, daarheen genavigeerd door een aanlegstation, wierp de UAV een remparaschute uit om vaart te minderen, en vervolgens kwamen er een parachute en twee luchtkussens tevoorschijn voor een zachte landing. Wanneer de luchtkussens werden uitgeworpen, vouwden twee van de vleugels naar binnen om er zeker van te zijn dat ze bij de landing niet beschadigd zouden raken.
Infrarood linescanner IRLS 201 voor de CL-89
Deze elektronische infrarood camera scant het gebied beneden zich in strepen die loodrecht op de vliegrichting staan, bij een opnamehoek van 120°. Het infrarode beeld wordt op een nitrogeen-gekoelde detector geprojecteerd door middel van een steeds ronddraaiende sampling-rotor, en dan omgezet in elektrische signalen. Deze signalen worden vervolgens omgezet in lichtsignalen die de film strip voor strip bedekken, zodat er een beeld ontstaat van het gebied waar overheen gevlogen is. Het voordeel van infrarood beelden voor verkenningsvluchten is dat ze geen probleem hebben met het donker of met conventionele camoeflage.
Kleinbeeld seriecamera KRb 8/24 C voor de CL-89
Deze camera, die drie lenzen heeft, levert volledig automatisch overzicht vanuit de lucht bij daglicht en klein hoogteverschil. De KRb 8/24 C optische camera is uitgerust met drie parallelle lenzen met afbuigende prisma’s, waardoor onder een grote hoek een beeld verkregen wordt dat loodrecht op de vliegrichting staat. Door de pauze tussen de opnamen te reguleren kan men een zekere overlapping bewerkstelligen waardoor stereoscopische beelden verkregen worden.
|
|
 |
|
|
