|
| |
Spijkerschrift op kleitabletten
|
|
In het 4de millennium voor Christus ontwikkelden de schriftgeleerden van het oude Irak een schrijfsysteem dat bestond uit wigvormige letters, het zogenaamde spijkerschrift. Het wigvormige schrift werd door een schrijver met een schrijfstift van riet op kleitabletten gedrukt, die in verschillende vormen voorkwamen (kegelvormig, trommelvormig en vlak). Ook werden ze dikwijls verzegeld in klei-enveloppen om de vertrouwelijkheid van de inhoud ervan te waarborgen.
De eerste officiële documenten in spijkerschrift zijn geschreven in het Soemerisch, de taal van de bewoners van het zuidelijk deel van Mesopotamië. Het spijkerschrift werd evenwel ook voor het schrijven van een aantal andere talen gebruikt (waaronder het Akkadisch en het Assyrisch, en verschillende Babylonische dialecten). Vanaf het eind van het 4de millennium voor Christus tot ongeveer de 1ste eeuw voor Christus werd het spijkerschrift gebruikt voor het schrijven van administratieve teksten, maar ook voor particuliere, wettelijke documenten, openbare en persoonlijke brieven, historiografische teksten en literaire en wetenschappelijke teksten.
Oorspronkelijk was het spijkerschrift pictografisch: een bepaald woord, zoals een schaap of de zon, werd weergegeven door een symbool. Toen later het spijkerschrift in gebruik werd genomen voor de Akkadische taal, begon men letttergrepen te gebruiken: een woord dat uit meerdere lettergrepen bestond, zoals schapenvel, werd dan weergegeven door de symbolen van schaap en vel te combineren in plaats van een geheel nieuw symbool te ontwikkelen. Uiteindelijk ging men schrijven volgens een alfabet: symbolen stonden voor klinkers en medeklinkers en aldus werd het aantal symbolen dat men nodig had om ingewikkelde schriftelijke mededelingen te doen sterk verminderd.
Net als met andere vormen van schrijven betekende het gebruik van het spijkerschrift een enorme verandering in de sociale structuur van deze beschaving en in de verhouding ten opzichte van de andere culturen in het Midden-Oosten van de oudheid. Het kunnen schrijven betekende dat er wetten konden worden geschreven en dat er aldus een stabiele en onafhankelijke staat ontstond; de geschiedenis werd nauwkeuriger en begon veel meer van de plaatselijke cultuurgeschiedenis in zich op te nemen.
|
|
 |
|
|
